0 «Տխուր եմ»

Մի մութ սենյակ, մոմի ճրագ,

Գինարբուքից հուշ մնացած շշեր դատարկ,

Ու իմ հոգին հանգիստ կրծող մի լռություն,

Որն ստիպեց, որ ես թողնեմ մի գրություն:

Տխուր եմ ես, շատ եմ տխուր, բայց ինչի՞ց,

Ոչ մի իմաստ չեմ գտնում ես այս կյանքից,

Ինչու՞ պիտի ես լուռ սիրեմ ու մերժվեմ,

Ինչու՞ պիտի այս աշխարհին ես անիծեմ,

Ինչու՞ պիտի քեզ նայելուց ես հիանամ.

Բայց շուրթերիցդ «ոչ» պատասխան ես ստանամ:

Ինչու՞պիտի քեզ սիրելով ես տանջվեմ,

Ինչու՞պիտի այս խոսքերը ես գրեմ,

Ինչու՞պիտի վիշտս գինով ես խեղդեմ.

Ինչու՞պիտի «նորմալ» կյանքով ես չապրեմ:

Գուցե՞ դու լավ ես զգում այն բանից,

Որ տանջվում եմ ես քո մերժումից:

Պահ է լինում քեզ ուզում եմ մոռանալ

Եվ ուրիշի գեղեցկությամբ հիանալ,

Բայց չեմ կարող սերս իմ մեջ խեղդել.

Եվ ուզում եմ ամբողջ կյանքում ես քեզ սիերլ:

Ուզում եմ որ իմ կողքին դու լինես 

Քո լավ ու վատ օրերն իմ հետ դու ապրես,

Սակայն մի պահ ուզում եմ, որ դու սիրես

Եվ ուրիշին սիրելով, դու էլ մերժվես:

Չէ՛, չես կարող դու  տառապել,

Արի այսպես, ինձ թող սիրել ու տանջվել, 

Իսկ դու ժպտա, ուրախացիր

Բայց սիրուդ զոհին դու մի մոռացիր:

Արման Ավետիսյան